Aşağıdaki metinle tanıtımı yapılan, pek değerli arkadaşım Ahmet Serhat Ak tarafından hem senaryosu yazılan hem yönetmenliği yapılan Kalem filmini henüz izleyebildim. Kısacık bir filmin beni bu kadar etkilemesini beklemezdim. Film eleştirmeni değilim, azıcık sanat tarihçisi sayılabilirim (hala öğrenciyim), o sebeple, bir eleştiriden daha çok, filmin bende uyandırdığı duyguları paylaşmak istiyorum. Öncelikle tanıtım metnini paylaşayım: 1980 askeri darbesinden sonra yapılan yargılamalarda idam cezası verilir ve Dünya’da sadece Türk yargı sisteminin bir ritüeli olan kalem kırılır.…

Halk arasında aşırı yaygın bir inanışa göre, kedi veya köpek tüyüne maruz kalmak, daha doğrusu yutmak vücutta kist oluşumuna sebep oluyor. Bunun neden yanlış olduğuyla ilgili yazmak istiyorum. Çünkü, salaklaşmış medyamız hala bu başlıkla haberler yayınlıyor. Daha bugün “Trabzonda, 76 yaşındaki kadında 90cm kedi-köpek kisti” diye haber yapmışlar. Öncelikle bahsedilen kistin adı Hidatik Kist. Echinococcus granulosus adındaki parazitin yumurtaları sebebiyle oluşuyor. Bu parazitin ana konağı etçil hayvanlar, ara konağı ise otçul hayvanlar.…

Kuşadası’ında Atakan ile beraber başlattığımız, yakın zamanda İzmir’de ve Aydın’da da yapmayı planladığımız Viking Nights topluluğundan bahsetmek ve manifestomuzu paylaşmak istiyorum. Atakan ile içerken, ikimizin de alışkanlığı olan, sürekli farklı arkadaşlarımızı da davet etme arzumuzu farkettik. Atakan da benim gibi, sürekli yeni insanlarla tanışmayı seviyor, ancak yine benzer şekilde, rastgele insanlarla değil de, bir arkadaşımızın tanıdığı insanlarla tanışarak, etrafımızdaki güzel insan sayısını arttırmaktan hoşlanıyoruz. Madem öyle, neden böyle bir topluluk kurmayalım diye düşündük.…

– anlatı dili fazlasıyla basit tutulmuştur. farklı bir tarz deniyorum ama olup olmadığından emin değilim. edebi olarak zayıf bir metin olduğunu düşünüyorum. fikirlerinizi eposta ile iletebilirsiniz. – Markette dolaşırken, ihtiyacı olan malzemeleri düşündü: vida, dübel ve biraz kalın ip. Özellikle sağlam bir dübel gerekiyordu; taşıyacağı ağırlık azımsanacak gibi değildi. Alacağı ipin de neredeyse urgan kalınlığında olması gerektiğini düşündü. Mağaza personelinden destek istedi. Detaylı bir konuşmanın ardından tüm malzemeleri aldı, kasiyerle kısa bir sohbet eşliğinde ödemesini yaptı.…

Nostr - İletişimin Özgürlüğü Microblogging konusunda uzun zaman önce kullandığımız FriendFeed platformunun hep özlemini çekiyordum. O zamanlardan tanıştığım pek çok arkadaşımla de ara ara facebook’un öldürdüğü FriendFeed’i anar dururuz. Bizim için hem ilk sosyal medya deneyimi, hem de yaklaşımıyla hep farklı bir platform olmuştu. Dünya çapında, uzun süredir sosyal medya platformlarının hep benzeri şekilde tek elle yönetilmesi, gücün merkezde olması sebebiyle ekonomik veya siyasal sebeplerle özgürlüğümüzün elimizden kolayca alınabiliyor olması sebebiyle, pek çok yönden çalışmalar yapıldığını takip ediyoruz.…

Yazsam yazılmayasıca kelimeleri bir kağıdın üstüne diye düşündüm düşümde. Düşüm düşmüştü kaldırıma ve kaşını yardı. Düşen düşümü kaldırıp, korkma dedim yazmayacağım yazılmayasacı kelimeleri bir kağıdın üstüne. Üstünü başını sildi düşüm, sıraya dizdi görüldükçe görülesi gelenleri her gece farklı bir hikayeyle birleştirerek. “Geçmiş değil bugün gibi” diye haykıran seslerle inatlaşan karıncaya çok kızdı sarmaşık. Geçen geçtiğiyle güzeldir diyordu Tırmık, hadi mama veriver. “Küçük bir çiçek açtı bahçenin ortasında, “Beni de unutma” dedi.…

“İlim İlim Bilmektir, İlim Kendin Bilmektir.” diyerek büyümüş bir insanım. Ve haliyle kendini bilmeye ve anlamaya takıntılı bir hale sahip bir kişilik geliştirdim. Kendini bilmek, insanın kendi içsel dünyasını, duygularını, düşüncelerini ve davranışlarını anlaması anlamına gelir deniyor. Sadece bu kadarla kalınca çok da zor olmasa gerek. Ancak maalesef bu kadar basit değil. Kendini bilebilme yolunda pek çok kez kendine vurma cesareti göstermek gerekiyor. İnsanlığımızı ve yapmak istememiş de olsak yaptığımız hataların sorumluluğunu alabilmek gerekiyor.…

Terapitik yazılarıma, kendimi saklamak adına ara vermiştim. Oturdum dün, geçtiğimiz yılın yazılarını okudum. Ne de güzel yazmışım, ve ne de iyi gelmiş yazmak. Bir nevi güncemsi, ferhan lugatında yazmayı bırakmamak gerek. Ne olmuş yani birileri okuyup bunları bana karşı kullanıyorsa? Başlayan yılın saçmalığı ve umut doluluğu, tiyatro sevdasıyla perçinlenmişti. Gel zaman git zaman, kendini üstad sanan esnafla aramız açılmaya başladı. Laftan anlamaz egosuyla uğraşacak değilim ya lan, dedim ve elveda. Önce kendini sorgulamış olacak ki insanca iletişimi denedi, yemesem de peki demiş bulundum.…

burada bahsedilen konu yalnızca sosyal güç algısıdır. Genellikle erk arasında mevzu bahis olan güç algısı son dönemlerde alfa(!) erkekler tarafından pek gündem. Güçlü erkek olmak onlar için herşey. Güçlü olmak, güçlü görünmek, güçlü hissetmek. Herşeylerini uğruna feda edebilecekleri bu güç konusunda alfa(!) erkeklerin pek bir fikrinin olmadığı aşikar. Bu alfalık meselesi zaten başlı başına saçmalık olduğu için o konuyu deşmeyeceğim. Ancak güç konusunda birşeyler yazmak ve üzerine düşünmek istiyorum.…

Bir fareyi nasıl öldürmesi gerektiğini çok iyi biliyordu. Ancak o, okulda pek çok kez pratik ettiği gibi, omuriliğindeki doğru noktaya kesik atarak fareyi felç ederek devam edecekti. Yapacağı deney için en önemli nokta buydu. Fare önünde kıpırdamadan yatıyordu. Notlarını çıkarttı ve uygulayacağı işlemin üzerinden tek tek geçti. En iyi sonucu alabilecek şekilde çıkarttığı prosedürde her şey çok netti. Farenin hisleri ve yaşayacağı acı söz konusu olamazdı tabi ki. Önemli olan, anlam arayışıydı.…